یکشنبه، آذر ۱۰، ۱۳۸۷

تقدیم به همه فاحشه های شریف و آزاده ای که مظلومانه در گودالِ جهلِ معصیت بارِ نیاکان و ناپاکان
چال می شوند ... در بیتوته میان دوزخِ آغوش و پلشتی ِجزا...


بده آن قــوطی سرخـــاب مرا
تا زنم رنگ به بی رنگی خویش
بده آن روغن، تــا تــازه کنم
چـهـرِ پژمرده ز دلتنگی خویش
بده آن عطر که مشکین سازم
گیسوان را و بریزم بر دوش
بده آن جامه تنگم که کســـان
تنگ گیرند مرا درآغـــوش
بده آن جام که سرمست شوم
به سیه بختی خود خنده زنم
روی این چهره ناشاد غمین
چهره ای شاد و فریبنده زنم
وان دگر همسر چندین شب پیش
او همان بود که بیمارم کرد
آنچه پرداخت اگر صد میشد
درد زان بیشتر آزارم کرد
آه این کیست که در می کوبد
همسر امشب من می آید
وای ای غم ز دلم دست بکش
کاین زمان شادی او می باید
لب من ای لب نیرنگ فروش
بر غمم پرده ای از راز بکش
تا مرا چند دِرَم بیش دهند
خنده کن بوسه بزن ناز بکش...
شعر از:سیمین بهبهانی

۵ نظر:

ناشناس گفت...

جریان قرآن انگلیسیه ها

ناشناس گفت...

فکر نمی کنی دیگه زیادی داری معروف می شی ولی از راههای دیگه هم میشه مطرح شد فقط کفر گفتن نیست

ناشناس گفت...

بایدم از فاحشه ها دفاع کنی معمولا همصنفها در پی حمایت همدیگه بر می یان

ناشناس گفت...

منم عاشق سیمین یهیهانی ام زن بزرگیست

ناشناس گفت...

jariane englisi ra delam mikhad befahmam,va aghaye khanande kalami bego tazetar az fati komandoha, amma to(nevisande) hamintor maarof sho ta hasoda bemirand shayad nejat peyda konim